Human Rights Day, Lalibela & Crazy White Boy

Woensdagochtend kregen we te horen dat we eigenlijk vrijwel voor niks thuis waren gebleven. Er was gestaakt, maar je merkte er in de township weinig tot niks van, het was een vrij kleine staking. Toch was ik blij dat ik thuis was gebleven, stel dat het uit de hand was gelopen. Woensdag heb ik mijn dag weer gespendeerd op Herbert Hurd. ’s Avonds werd er besloten om de volgende dag (we waren vrij omdat het donderdag Human Rights Day was) naar een lodge te gaan ongeveer een uur rijden van Port Elizabeth vandaan. Dick een jongen hier in het huis had ooit eens een vrouw ontmoet en was aan de praat geraakt met haar. Op den duur had de vrouw hem en wat vrienden uitgenodigd eens bij de lodge langs te komen.

Zodoende gingen wij (Dick, Ikhaya, Dylan, Valentin, Kirsten en ik) donderdagmiddag op pad. Eenmaal daar aangekomen, vielen al onze monden van verbazing open. Wat is het daar prachtig zeg en wat een grote lodge! Helaas waren er al ‘klanten’ en konden we niet in de lodge zelf slapen, maar ze hadden nog een huisje ernaast, waar we ook prima konden slapen. ’s Avonds hebben we heerlijk gebraaid, gepoold en wat spelletjes gespeeld. Ik ging op tijd naar bed, want ik viel helaas bijna in slaap aan tafel.

De volgende ochtend werd ik al vroeg wakker (lees 6 uur) van het licht van buiten, toen bedacht ik me ineens dat de zon aan het opkomen was en dat dat hier er wel spectaculair uit zou moeten zien. En inderdaad ik heb een half uur buiten gestaan met mijn camera en voor de rest alleen maar dierlijke en natuurlijk geluiden, vooral vogels. Wat was dat een heerlijk gevoel! Na nog wat geslapen te hebben, wilden er een paar naar Grahamstown en een paar een game drive doen, want de vrouw en haar man (kwam uit België) hadden heel wat dieren op hun land rondlopen. Helaas was het te warm voor een game drive en de dieren zouden allemaal in de vallei zitten in de schaduw, waar wij dus niet konden komen. Daarom zijn we maar met zijn allen naar Grahamstown gegaan en jeetje wat was het inderdaad warm! We hebben daar een kathedraal bezocht en een Victoriaans museum en nog wat geluncht. Helaas hadden we ook deze dag weer eens pech, want Dick stond met de auto ergens op een heuvel (we waren met twee gehuurde auto’s) en die auto van Dick had nog wel eens de neiging om stil te vallen, zo ook op deze heuvel waar heel toevallig achter hem een traffic control auto stond. Dick kon niet snel genoeg wegrijden en de traffic control auto zette hem aan de kant. Ze waren erg moeilijk aan het doen en zeiden op den duur dat onze verzekering van de auto ook verlopen was, wat niet zo was. Wat ze later ook weer toegaven. Ze wilden de auto al wegslepen, maar gelukkig kende Linda, de vrouw van de lodge, één van de mannen en zo zei ze dat Dick naar de lodge terug zou rijden en daar de auto van Linda zou gebruiken. Ze mochten namelijk niet meer met de auto naar Port Elizabeth, want dat zou te gevaarlijk zijn. Dit hebben we echter niet gedaan, maar omdat de traffic control agenten dit misschien aan anderen hadden doorgegeven, moesten Dick en de rest in de auto eerst maar naar een andere stad gaan, zodat ze een minder grote kans hadden gepakt te worden. Valentin, Kirsten en ik wilden al naar huis gaan, omdat we ’s avonds naar Crazy White Boy (twee bekende dj’s hier) wilden gaan en zo moesten wij Linda naar huis brengen, dus duurde het allemaal veel langer dan gepland. ’s Avonds zijn alleen Valentin en ik naar Crazy White Boy geweest, want Kirsten was te moe. Het was een beetje een tegenvaller, de muziek die voor het ‘optreden’ werd gedraaid, was erg matig en toen de dj’s zelf aan het draaien waren, duurde het allemaal erg traag voor het volgende nummer kwam, er zat teveel tijd tussen. Op den duur was één van de dj’s nogal vaak en lang naar me aan het kijken en ik vond het maar erg raar. Later kwam hij nog naar me toe om te zeggen dat hij mij toch wel kende. Toen heb ik hem maar even vertelt dat dat toch echt niet zo was en zijn we nog met hem op de foto gegaan en later naar een huisfeest. Dit was ook al een beetje een tegenvaller. De mensen waren allemaal zat en de sfeer was er ook naar. Wel hebben we nog even gedanst op de tennisbaan achter het huis, maar daarna zijn we toch echt naar bed gegaan.

Zaterdag hebben we het ’s ochtends wat langzaam aan gedaan. En ’s middags zijn we naar het chili festival hier geweest. Dylan en Dick waren daar namelijk aan het werken als vrijwilligers. Er was niet heel veel aan en er werd veel Afrikaanse muziek gezongen, wat niet mijn smaak qua muziek is. Dit is een beetje vergelijkbaar met Gerard Joling of Frans Bauer. Daarna wilden we naar een ander festival gaan, maar helaas konden we dat nergens vinden. ’s Avonds wilden we weer uitgaan, maar eigenlijk waren we daar te moe voor, dus ook deze avond zijn we weer eens op tijd naar bed gegaan.